នៅព្រឹកមួយអស្សជិភិក្ខុបានគ្រងចីវរ ស្ពាយបាត្រ ហើយចូលទៅបិណ្ឌបាតក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ តាំងពីព្រលឹម ។ ព្រឹកនោះឧបតិស្សៈ(សារីបុត្រ)បរិភោគអាហារព្រឹកហើយ បានទៅកាន់អារាមរបស់ពួកបរិព្វាជក ក៏បានឃើញអស្សជិត្ថេរកំពុងនិមន្តបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ ក៏មានចិត្តជ្រះថ្លា ទើបគិតថា…
នៅព្រឹកមួយអស្សជិភិក្ខុបានគ្រងចីវរ ស្ពាយបាត្រ ហើយចូលទៅបិណ្ឌបាតក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ តាំងពីព្រលឹម ។
ព្រឹកនោះឧបតិស្សៈ(សារីបុត្រ)បរិភោគអាហារព្រឹកហើយ បានទៅកាន់អារាមរបស់ពួកបរិព្វាជក ក៏បានឃើញអស្សជិត្ថេរកំពុងនិមន្តបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ ក៏មានចិត្តជ្រះថ្លា ទើបគិតថា បព្វជិតមានលក្ខណៈដូច្នេះ យើងមិនធ្លាប់ឃើញឡើយ ហើយក៏បានចូលទៅសួរធម៌នឹងព្រះថេរៈអង្គនោះ ព្រះអស្សជិបានពោលគាថាយ៉ាងខ្លីត្រឹមតែពីរបាទថា ធម៌ទាំងឡាយណាកើតពីហេតុ ព្រះតថាគតទ្រង់ត្រាស់សម្តែងនូវហេតុនៃធម៌ទាំងឡាយនោះ និងការរំលត់នូវហេតុនៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ។ ព្រះមហាសមណៈ ទ្រង់មានប្រក្រតីទូន្មានយ៉ាងនេះ ។
ឧបតិស្សៈ បានស្តាប់ធម្មកថានេះត្រឹមតែ២បាទដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក៏តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ដែលបរិបូណ៌ដោយពាន់ន័យ លុះចប់ទេសនាលោកក៏បានជាសោតាបន្ន គឺជាព្រះអរិយបុគ្ពលថ្នាក់ដំបូងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា និងនាំយកសេចក្តីនេះទៅសម្តែងរៀបរាប់ដល់កោលិតៈ(មោគ្គល្លាន)ជាមិត្តសម្លាញ់ស្តាប់រហូតដល់ចប់គាថានោះម្តងទៀត កោលិតៈស្តាប់ចប់ ក៏បានតាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផលដូចឧបតិស្សៈដែរ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ