ខេត្តបាត់ដំបង ៖ មិនមែនជារឿងធម្មតាទេ នៅពេលដែលបានឃើញពួកកុមារា កុមារីតូចៗ ដែលមានអាយុក្រោយ១៥ឆ្នាំ រស់នៅភូមិអ្នកតាទ្វារ នាំគ្នាចេញទៅឆ្លុះសត្វកណ្ដុរពេលយប់នៅតាមវាលស្រែ និង នៅតាមព្រៃរនាមក្នុងតំបន់ទន្លេសាប ឆ្ងាយដាច់ពីភូមិរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ គួរឱ្យសង្វេគបំផុត ដើម្បីលក់យកប្រាក់ជូនម្ដាយ និងចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ ជាពិសេស ក្មេងតូចៗដែលរស់នៅក្នុងគ្រួសារស្ត្រីមេម៉ាយទុរគតគ្មានទីពឹង ខណៈពួកគេមួយចំនួនមិនធ្លាប់ស្គាល់សាលារៀនសោះ ព្រោះតែជីវភាពក្រីក្រពេក ។
ភូមិអ្នកតាទ្វារ ស្ថិតក្នុងឃុំប្ញស្សីក្រាំង ស្រុកមោងប្ញស្សី មានចម្ងាយពីផ្លូវជាតិលេខ៥ ជាង២០គីឡូម៉ែត្រ ដែលមានភូមិសាស្ត្រ ជាប់នឹងតំបន់ទន្លេសាប ។ មុខរបរបាញ់កណ្ដុររបស់ពួកកុមារា កុមារីទាំងនេះ មិន មែនជាទំនៀបទំលាប់របស់អ្នកភូមិទេ ។ ប៉ុន្តែជីវភាពដ៏តោកយ៉ាកនៅក្នុងគ្រួសារ បានបង្ខំឲ្យពួកគេធ្វើបែបនេះ ។ ពេលយប់ពួកគេនាំគ្នាចេញដើរឆ្លុះបាញ់កណ្ដុរយកទៅលក់ ហើយពេលថ្ងៃពួកគេទំនេរសម្រាកនៅផ្ទះ តែអកុសលពួកគេគ្មានឱកាសស្គាល់សាលារៀនឡើយ ។ បើតាមការសាកសួរអ្នកភូមិ និងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានថា ក្រុមអ្នកប្រមាញ់សត្វកណ្ដុរពេលរាត្រីទាំងនេះ ភាគច្រើនជាកូនចៅគ្រួសារក្រីក្រ និងគ្រួសារស្ត្រីមេម៉ាយទុរគត ដែលគ្មានមុខរបរ គ្មានផ្ទះសម្បែងស្នាក់នៅត្រឹមត្រូវ ។
ជួបជាមួយកោះសន្តិភាព កាលពីសប្ដាហ៍មុននេះ ស្ត្រីមេម៉ាយឈ្មោះ សូរ ហយ បានបង្ហាញពីភាពសោក សៅបំផុត នៅក្នុងខ្ទមដ៏កំសត់តូចមួយ ដែលមានតែដំបូលប្រក់ស្បូវ តែគ្មានជញ្ជាំង ជាមួយនឹងកូនប្រុសម្នាក់អាយុ៩ឆ្នាំ ។ ស្ត្រីវ័យ៤២ឆ្នាំ រូបនេះបាននិយាយថា គាត់មានកូនចំនួន៤នាក់ ក្នុងនោះស្រី៣ តែពួកគេបានបែកខ្ញែកអស់ហើយ សល់តែកូនប្រុសម្នាក់អាយុ៩ឆ្នាំនៅក្នុងបន្ទុក ឈ្មោះ ឌឿន ដេន ហៅកូនង៉ា ។ សព្វថ្ងៃគាត់ជាស្ត្រីមេម៉ាយដែលបានលែងលះស្វាមីអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំហើយ ដោយសារតែស្វាមីគាត់មានប្រពន្ធថ្មីទៀត ។ អង្គុយលើគ្រែរនាមឈើ ក្នុងខ្ទមប្រក់ស្បូវដ៏កំសត់ ដែលគ្មានជញ្ជាំង ជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់គាត់ អ្នកស្រី សូរ ហយ បានរៀបរាប់ថា «ខ្ញុំគ្មានមុខរបរអ្វីទេ ។ ខ្ញុំរំពឹងទាំងស្រុងលើកូនប្រុសដើរឆ្លុះកណ្ដុរពេលយប់ ដើម្បីលក់គ្រាន់បានប្រាក់បន្តិចបន្ទូចចិញ្ចឹមខ្លួន។
ក្រៅពីពឹងលើប្រាក់លក់កណ្ដុររបស់កូន ខ្ញុំក៏ឆ្លៀតទៅស៊ីឈ្នូលលាងចានឲ្យគេនៅក្នុងភូមិ ដើម្បីបានកំរៃខ្លះៗ ផ្សំគ្នាជាមួយកូនដែរ ហើយអ្នកភូមិក្បែរខាងក៏តែងផ្ដល់ម្ហូបអាហារមកឲ្យខ្ញុំហូបជាមួយកូនញឹកញាប់ដែរ ជាពិសេសម្ចាស់ខ្ទមដែលឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅនេះតែម្ដង»។ នៅពេលសួរថា តើកន្លងមក ធ្លាប់មានសប្បុរសជន ឬ អាជ្ញាធរជួយឧបត្ថម្ភជាស្បៀង ឬ សម្ភារផ្សេងៗខ្លះទេ ? ស្ត្រីមេម៉ាយរូបនេះ ហាក់មិនពូកែនិយាយស្ដីទេ គាត់បានឆ្លើយយ៉ាងខ្លីថា «អត់ទេ.! អត់មានទេ.! ហើយក៏មិនដែលមានអ្នកមកសួរនាំខ្ញុំដែរ»។ គាត់បានបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា «ខ្ញុំគ្មានផ្ទះ ឬដីភូមិសម្រាប់ស្នាក់នៅទេ។ កូនខ្ទមគ្មានជញ្ជាំងដ៏តូចដែលខ្ញុំ និងកូនកំពុងជ្រកសព្វថ្ងៃនេះ គឺរបស់អ្នកភូមិ ឈ្មោះហិត ណាក់ ដែលឲ្យគាត់ស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្ន និង តែងជួយគាត់រហូតមក»។
កុមារា ឌឿន ដេន ហៅកូនង៉ា អាយុ៩ឆ្នាំ ដែលកំពុងអង្គុយក្នុងខ្ទមកំសត់ក្បែរម្ដាយបាននិយាយថា រៀងរាល់ពេលថ្ងៃហៀបលិច រូបគេនិងក្មេងៗនៅក្នុងភូមិប៉ុន្មាននាក់ទៀត ដែលមានវ័យស្របាលៗគ្នា បានរៀបចំខ្លួនចេញទៅរកឆ្លុះសត្វកណ្ដុរ នៅតាមវាលស្រែ ឬ នៅតាមតំបន់ព្រៃរនាមបឹងទន្លេសាប ដែលមានចម្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ ។ កុមារាអភ័ព្វរូបនេះ បាននិយាយដូច្នេះថា « ខ្ញុំនិងមិត្តភក្ដិខ្ញុំ ត្រូវចេញពីព្រលប់ ហើយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ជាមួយនឹងសត្វកណ្ដុរម្នាក់ៗពី២០ ទៅ៣០ក្បាល។ ក្នុងមួយយប់ខ្ញុំ រកប្រាក់បានពីការលក់កណ្ដុរប្រហែល៣ ទៅ៤ពាន់រៀលយកឲ្យម៉ែខ្ញុំ»។ នៅពេលសួរថា តើសព្វថ្ងៃនេះ កូនង៉ា បានរៀនសូត្រទេ ? គេគ្រវីក្បាល រួចឆ្លើយថា «ខ្ញុំមិនបានរៀនទេ ព្រោះម៉ែខ្ញុំគ្មានប្រាក់ឲ្យរៀន.. តែខ្ញុំចង់ទៅរៀនណាស់»។
ដោយឡែក ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ទៀត ដែលរស់នៅក្នុងភូមិក្បែរគ្នា គឺអ្នកស្រី តែម សុច អាយុ៤៥ឆ្នាំ បានថ្លែងប្រាប់កោះសន្តិភាពដែរថា គាត់រស់ជាស្ត្រីមេម៉ាយថែទាំងកូនប្រុស-ស្រីចំនួន៣នាក់ ក្រោមដំបូលខ្ទមតូចមួយ អស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ។ ព្រោះតែជីវភាពក្រីក្រកូនៗគាត់ទាំង៣នាក់នោះ មិនបានរៀនសូត្រទេ ។ អ្នកស្រី តែម សុច បានប្រាប់ថា សព្វថ្ងៃកូនស្រីច្បងគាត់ម្នាក់ឈ្មោះ ដូង ស៊ីឌី អាយុ១៤ឆ្នាំ បានចូលប្រឡូកយ៉ាងពេញទំហឹងជាមួយក្មេងៗក្នុងភូមិដទៃទៀត ដើរឆ្លុះកណ្ដុរពេលយប់ ដើម្បីលក់យកប្រាក់ចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ គាត់បានពោលថា «ខ្ញុំអាណិតកូនខ្ញុំ ណាស់ នាងមានអាយុ១៤ឆ្នាំហើយ តែមិនធ្លាប់ចូលសាលារៀនសោះ។ ព្រោះខ្ញុំមិនមានលទ្ធភាពឲ្យកូនទៅរៀនដូចគេ។ ពេលយប់នាងស្ពាយជំពាមកៅស៊ូ និង ពាក់កែវលើក្បាលចេញទៅដើរឆ្លុះកណ្ដុរ ជាមួយក្មេងៗនៅក្នុងភូមិ រហូតពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត្រទើបត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំគ្មានចម្រើសក្រៅពីនេះទេ»។
មិនខុសពីការបរិយាយរបស់ម្ដាយទេ នៅចំពោះមុខកោះសន្តិភាព នាង ដូង ស៊ីឌី អាយុ១៤ឆ្នាំ បាននិយាយថា ជារៀងរាល់យប់ នាងតែងស្ពាយជំពាមកៅស៊ូនិងពាក់កែវឆ្លុះនៅលើក្បាល ចេញទៅរកបាញ់កណ្ដុរជាមួយក្មេងៗនៅក្នុងភូមិ តាមវាលស្រែនិងនៅតាមព្រៃរនាមក្នុងតំបន់ទន្លេសាប រហូតដល់ម៉ោង១១យប់ ទើបពួកនាងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ នាងបានប្រាប់ថា សព្វថ្ងៃនាងមិនបានរៀនសូត្រទេ ព្រោះគ្មានប្រាក់។ ទឹកមុខនាងហាក់ស្រងួតស្រាង៉ាត់បំផុត ដែលគេអាចយល់បានថា «ទំនងនាងស្គាល់តែភាពលំបាកលំបិន និង ភាពនឿយហត់ ច្រើនជាងភាពសប្បាយ ដែលខុសពីកូនអ្នកមានទ្រព្យធន»។ នៅពេលផ្ដល់បទសម្ភាសន៏ដល់កោះសន្តិភាព ជាមួយនឹងម្ដាយនាង នាងស៊ីឌី ហាក់មិនរាំរែកទៅនឹងសំនូរទេ។
នៅពេលសួរថា សព្វថ្ងៃក្មួយមិនបានរៀនទេ តើថ្ងៃក្រោយក្មួយចង់រៀនទេ ? នាងបានឆ្លើយយ៉ាងរហ័សទាំងមិនទាន់ចប់សំនួរផងថា «ខ្ញុំមិនចង់ទេ»។ នាងហាក់អ៊ូលដើមកបន្តិច នូវពេលសួរបន្តថា តើហេតុអ្វីបានមិនចង់រៀន ? នាងបានឆ្លើយតបយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា «ខ្ញុំមិនចង់រៀនទេ ព្រោះខ្ញុំគ្មានប្រាក់ ខ្ញុំចង់រកប្រាក់ចិញ្ចឹមម៉ែខ្ញុំ»។ ម្ដាយរបស់នាងដែលឈរក្បែរនោះសំឡឹងមើលមុខកូនស្រី ស្ទើរស្រក់ទឹកភ្នែក នៅពេលឮកូនស្រីវ័យ១៤ឆ្នាំ ពោលពាក្យបែបនេះ។ នាងដូង ស៊ីឌី បានប្រាប់ពីចំណូល ដែលបានមកពីការប្រឹងប្រែងឆ្លុះកណ្ដុរពេលយប់ថា ក្នុងមួយយប់នាងអាចរកចំណូលបានប្រហែល៧ពាន់រៀលឲ្យម្ដាយរបស់នាង និង ទុកខ្លះសម្រាប់ចាយខ្លួនឯង។
នារដូវប្រាំងក្ដៅហូតហែងបែបនេះ គេមិនឃើញប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងភូមិនេះ មានការងារធ្វើ ដូចនៅរដូវវស្សាទេ។ ពលរដ្ឋភូមិនេះស្ទើរទាំងអស់មានមុខរបរធ្វើស្រែ និង នេសាទជាលក្ខណៈគ្រួសារ។ ដោយឡែកសកម្មភាពក្រុមកុមារា កុមារី ដែលដើរបរបាញ់សត្វកណ្ដុរ នៅពេលរាត្រីខាងលើនេះ បើតាមអ្នកភូមិបាននិយាយថា ការបរបាញ់សត្វកណ្ដុររបស់ពួកក្មេងៗទាំងនេះ វាមិនមែនជាទំនៀបទំលាប់របស់អ្នកភូមិទេ តែដោយសារជីវភាពក្រីក្រ ទើបជម្រុញឲ្យពួកគេធ្វើបែបនេះ ដើម្បីជួយរកប្រាក់ចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ អ្នកភូមិបានប្រាប់ថា មុខរបរពួកក្មេងៗទាំងនេះ អាចប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះពួកគេដើរដាច់ឆ្ងាយ តាមវាលស្រែ និង រហូតដល់ព្រៃរនាមបឹងទន្លេសាប។ អ្នកភូមិក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា គ្រួសារស្ត្រីមេម៉ាយនេះ ពិតជាក្រីក្រខ្លាំងមែន តែគេមិនដែលឃើញអាជ្ញាធរ ចេញប័ណ្ណក្រីក្រដល់គ្រួសារនេះទេ។ ដូច្នេះអាជ្ញាធរគួរតែសំឡឹងមើលជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រនេះ និង គ្រួសារដទៃទៀតផង។
ពាក់ព័ន្ធនឹងជីវភាពរស់នៅ របស់អ្នកភូមិអ្នកតាទ្វារនេះ លោកងិ តាំង មេភូមិអ្នកតាទ្វារ បានថ្លែងប្រាប់កោះសន្តិភាព នៅព្រឹកថ្ងៃទី១២ មិនា នេះថា បច្ចុប្បន្នភូមិអ្នកតាទ្វារ មានប្រជាពលរដ្ឋសរុបចំនួន៣៥៩គ្រួសារ មានមនុស្សរាយប្រមាណជាង១,៥០០នាក់ ហើយពលរដ្ឋប្រមាណ៤០% ក្នុងចំណោមនេះមានជីវភាពក្រីក្រខ្លាំងបំផុត។ គ្រួសារខ្លះគ្មានដីស្រែ គ្មានដីលំនៅឋាន គ្មានផ្ទះស្នាក់នៅ និង ខ្លះទៀតសុំដីគេរស់នៅបណ្ដោះអាសន្ន។ លោកងិ តាំង បានទទូលស្គាល់ពលរដ្ឋ២គ្រួសារខាងលើ គឺឈ្មោះសូរ ហយ និង ឈ្មោះ តែម សុច ដែលសុទ្ធតែជាស្ត្រីមេម៉ាយនេះថា ពិតជាក្រីក្រមែន គ្មានផ្ទះ គ្មានដី និង រស់នៅយ៉ាងលំបាកបំផុតជាមួយនឹងកូនតូចៗ។
ប៉ុន្តែលោកមេភូមិរូបនេះ ជំទាស់និងការលើកថា កន្លងមកពួកគាត់មិនធ្លាប់ទទូលបានអំណោយពីសប្បុរសជនឬអាជ្ញាធរ។ លោកងិ តាំង បានបញ្ជាក់ថា គ្រួសារក្រីក្រនេះ ធ្លាប់ទទូលបានអំណោយខ្លះៗដែរពីសប្បុរសជន តែមិនបានច្រើនទេ។ ចំពោះការធ្វើប័ណ្ណក្រីក្រវិញ លោកទទូលស្គាល់ថា ពួកគាត់ពិតជាមិនធ្លាប់ធ្វើមែន ព្រោះពេលថ្នាក់លើចុះសួរនាំដើម្បីធ្វើប័ណ្ណក្រីក្រនេះ ចំពេលគ្រួសារនេះធ្វើចំណាកស្រុកទៅរកស៊ីបាត់ពីផ្ទះ ទើបអាជ្ញាធរជួបការលំបាកអំពីបញ្ហានេះ។ លោកមេភូមិ បានបញ្ជាក់ថា សព្វថ្ងៃលោកក៏កំពុងផ្ដោតខ្លាំងលើ២គ្រួសារនេះដែរ។ ថ្មីៗនេះលោកបានចូលរួមប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាឃុំ ហើយបានលើកឡើង អំពីពលរដ្ឋក្រីក្រនៅក្នុងមូលដ្ឋាននេះដែរ។ លោកបានបន្ថែមថា មិនមែនមានតែ២គ្រួសារនេះទេ គឺមានចំនួន១១គ្រួសារ ដែលលោកបានធ្វើរបាយការណ៏ជូនក្រុមប្រឹក្សាឃុំ ដើម្បីស្នើសុំជំនួយឧមត្ថមពីថ្នាក់លើក្ដី ពីអង្គការនានា ក្ដី ឬ ពីសប្បុរសជននានាក្ដី។
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកនៅចំពោះមុខបែបនេះ តាមរយៈកោះសន្តិភាព លោកងិ តាំង មេភូមិអ្នកតា
ទ្វារ បានអំពាវនាវ ជាពិសេសដល់ថ្នាក់ដឹកនាំ មេត្តាជួយផ្ដល់ជាស្បៀង ឬ សម្ភារៈផ្សេងៗ ជាបឋមជួយដល់គ្រួសារស្ត្រីមេម៉ាយខាងលើនេះ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះជាបណ្ដោះអាសន្ន។ ព្រោះពេលនេះគ្រួសារនេះ ហាក់កំពុងប្រឈមមុខនឹងភាពអត់ឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង។ ជាមួយគ្នានេះ លោកមេភូមិ ក៏សូមអំពាវនាវ ដល់អង្គការនានា និង សប្បុរសជននានាផងដែរ ដើម្បីជួយឧបត្ថមជាស្បៀងក្ដី ជាសម្ភារៈផ្សេងៗក្ដី ដល់គ្រួសារនេះ ក៏ដូចប្រជាពលរដ្ឋជិត១០គ្រួសារទៀតនៅក្នុងមូលដ្ឋានរបស់លោក ដែលកំពុងជួបការលំបាកដូចគ្នានេះដែរ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ