រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ឧបករណ៍តន្ត្រីបុរាណអង្កួចដែលជនជាតិខ្មែរនិយមប្រើក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៦០ ត្រូវអង្គការសិល្បៈខ្មែរអមតៈសហការជាមួយសាកលវិទ្យាល័យហ្គ្រីហ្វហ្វីធនៃប្រទេសអូស្ត្រាលី ចាប់ផ្តើមគម្រោងស្រាវជ្រាវ និងចងក្រងទុកជាឯកសារ ។ គម្រោងនេះខណៈពេលអង្កួចស្ទើរតែបាត់បង់ទៅហើយ ។ បើយោងតាមសេចក្តីប្រកាសរបស់អង្គការសិល្បៈខ្មែរអមតៈឲ្យដឹងថា…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ឧបករណ៍តន្ត្រីបុរាណអង្កួចដែលជនជាតិខ្មែរនិយមប្រើក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៦០ ត្រូវអង្គការសិល្បៈខ្មែរអមតៈសហការជាមួយសាកលវិទ្យាល័យហ្គ្រីហ្វហ្វីធនៃប្រទេសអូស្ត្រាលី ចាប់ផ្តើមគម្រោងស្រាវជ្រាវ និងចងក្រងទុកជាឯកសារ ។ គម្រោងនេះខណៈពេលអង្កួចស្ទើរតែបាត់បង់ទៅហើយ ។
បើយោងតាមសេចក្តីប្រកាសរបស់អង្គការសិល្បៈខ្មែរអមតៈឲ្យដឹងថា ក្នុងរយៈពេលនៃគម្រោងនេះ ក្រុមស្រាវជ្រាវនឹងយកពេលអំឡុងខែមករា ឆ្នាំ២០២០ ដើម្បីថតឯកសារនៅក្នុងភូមិចំនួន២ គឺភូមិស្រះស្រង់ខាងជើង និងភូមិព្រះគោថ្មី ក្នុងខេត្តសៀមរាប ដើម្បីសម្ភាសន៍អ្នកលេង និងអ្នកធ្វើអង្កួច ព្រមទាំងថតគ្រប់សកម្មភាពពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការលេង និងការធ្វើអង្កួចជាវីដេអូ ។
គោលបំណងនៃគម្រោងនេះ គឺដើម្បីលើកកម្ពស់ និងផ្សព្វផ្សាយអំពីឧបករណ៍អង្កួចកម្ពុជាឲ្យបានទូលំទូលាយទាំងថ្នាក់មូលដ្ឋាន ថ្នាក់ខេត្ត ថ្នាក់ជាតិ និងថ្នាក់អន្តរជាតិ។ គោលដៅនៃគម្រោងនេះគឺធ្វើជាវីដេអូឯកសារខ្លីរយៈពេល២០នាទីជាភាសាខ្មែរ និងអង់គ្លេស អំពីឧបករណ៍អង្កួច និងរបៀបធ្វើវា ។ ធ្វើជាវីដេអូឯកសាររយៈពេលវែង ដោយបញ្ចូលសកម្មភាពលម្អិតអំពីឧបករណ៍អង្កួច និងការធ្វើវា ។ បោះពុម្ពកូនសៀវភៅនិយាយពីឧបករណ៍អង្កួច និងការធ្វើវា ជាអក្សរខ្មែរ និងអង់គ្លេស ដោយបញ្ចូលរូបថត ខ្លះៗ ។ រៀបចំវេទិកានៅមជ្ឈមណ្ឌលបេតិភណ្ឌ ដើម្បីបង្ហាញជូនអំពីសមិទ្ធផលដែលបានសម្រេចក្នុងគម្រោងនេះ ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃគម្រោងនេះវីដេអូឯកសារ និងកូនសៀវភៅដែលបានបោះពុម្ភរួច ព្រមទាំងឃ្លីបវីដេអូ ខ្លះៗអំពីការសម្ភាស និងចែកជូនដល់សាធារណជនដែលមានបំណងចង់ស្វែងយល់អំពីវានៅមជ្ឈមណ្ឌលបេតិភណ្ឌដែលមានទីតាំងនាបរិវេណវត្តរាជបូព៌នៃខេត្តសៀមរាប ។
ឯកសារទាំងនោះនឹងរក្សាទុកនៅកន្លែងផ្សេងៗដូចជានៅមជ្ឈមណ្ឌលសោតទស្សន៍បុប្ផាណាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ និងនៅបណ្ណសារដ្ឋាននៃសារមន្ទីរចក្រភពអង់គ្លេស ។ នៅចុងឆ្នាំនេះមជ្ឈមណ្ឌលបេតិភណ្ឌ និងរៀបចំព្រឹត្តិការណ៍មួយនៅសៀមរាប ដែលនឹងមានការអញ្ជើញ និងបើកទូលាយដល់សារធាណជនឲ្យចូលរួមដោយសេរី ដើម្បីមើលវីដេអូឯកសារ និងសមិទ្ធផលដែលបានសម្រេចហើយនេះ ។
បើយោងទៅតាមសម្តីលោកតាប៊ិន សុង ដែលជាអ្នកធ្វើអង្កួចដែកនៅក្នុងភូមិព្រះគោថ្មីឲ្យដឹងកាលពីពេល ថ្មីៗកន្លងមកថា ប្រជាជនខ្មែរក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៦០ចូលចិត្តផ្ទាត់អង្កួចសម្រាប់ឆ្លើយឆ្លងស្នេហា ក្នុងន័យមិនឲ្យ ចាស់ៗដឹងពីការទាក់ទងរបស់ពួកគេ ។ យុវជនសម័យនោះទាំងប្រុសទាំងស្រីចូលចិត្តប្រើអង្កួចនៅពេលមានកម្មវិធីបុណ្យនៅវត្ត ជាពិសេសគេផ្ទាត់អង្កួចពេលជួបគ្នាក្នុងឱកាសបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី។
ក្រៅពីផ្ទាត់ដើម្បីសាសងគ្នាតាមបែបបុរាណ លោកជី ចិន ដែលជាអ្នកធ្លាក់លក់អង្កួចឫស្សីនៅប្រាសាទតាព្រហ្មអស់រយៈពេល២០ឆ្នាំមកហើយនោះបានប្រាប់ថា សម័យនេះមានតែប្រុសៗទេដែលចេះលេងអង្កួច ។ ចំណែក ស្រីៗវិញ ពួកគេមិនលេងអង្កួចទេ តែពួកគេចូលចិត្តទិញអង្កួចទុកសម្រាប់សៀតសក់ ។
អង្កួចធ្វើអំពីខ្សែ មានប្រវែងមិនលើសពីមួយសាច់ឫស្សីទេ មានទំហំប៉ុនកដៃ ឬតូចជាង ។ គេយកឫស្សីមួយសាច់ដោយទុកថ្នាំងសងខាង រួចចោះប្រហោងប៉ុនចង្កឹះ តាមបណ្តោយរហូតពីថ្នាំងម្ខាងទៅថ្នាំងម្ខាងទៀត ។ នៅចំពីលើប្រហោងបណ្តោយនោះមានលាតសន្ធឹងដោយខ្សែសំនៀងធ្វើអំពីខ្សែកៅស៊ូសំប៉ែតតូចល្មមមួយ ដែលចងភ្ជាប់ចុងសងខាងត្រង់ថ្នាំងមានកំណល់តូចពីរ ដែលកល់ខ្សែត្រង់ចុងប្រហោងសងខាងឱ្យផុតពីបំពង់ឫស្សី ងាយនឹងគោះខ្សែនោះឱ្យចេញសំនៀង ។
គេយកអង្កួចមកផ្អឹបនឹងមាត់ត្រង់គល់ខ្សែម្ខាង រួចគេយកអន្លូងធ្វើអំពីបន្ទះឫស្សីតូចស្តើងមួយមកគោះខ្សែឱ្យចេញសំនៀង ។ គេប្រើសំនៀងទៅតាមបទបែបដោយសារការបើកបិទបបូរមាត់ទាំងពីរគួបផ្សំនឹងការកម្រើកអណ្តាតយើងខាងក្នុង ដូចអង្កួចទាំងពីរប្រភេទខាងលើដែរ ។ អង្កួចឫស្សី និងអង្កួចដែករបស់យើងមានសណ្ឋានរាងរៅមិនប្រែប្រួលទេ តាំងពីសម័យដើមដ៏យូរលង់រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ